ESPERANZA

O Día das Letras tiven a ocorrencia de enviar uns cantos sms de felicitación a algúns amigos. Non a todos (Movistar non merece tanta xenerosidade), senón a aqueles aos que considerei, dun xeito máis intuitivo que racional, que un breve saúdo os podía animar a ter unha opinión (e, por conseguinte, unha acción) máis agarimosa sobre a lingua galega. Excluín, pois, aos convencidos, aos que falan galego decote e mesmo aos que teñen o idioma como causa. Non era preciso lembrarlles que é o que se festexa o 17 de maio. E escollín aos que manteñen co galego unha relación amigable pero distante, como se fose un antigo compañeiro de instituto ao que saudaremos cordialmente no caso de que algún día o atopemos pola rúa. Pois ben, tiven respostas ben fermosas, sorpresas que me fixeron ser, hoxe si, un chisco máis optimista. Sen dúbida, a que máis me gustou foi a da miña amiga Montse, viguesa residente en Barcelona, que escribiu "Gracias por recordarme que hoy es el día de nuestra lengua". É marabilloso que mesmo as persoas que sempre falan castelán sintan que o galego tamén é deles, "a nosa lingua", a de todos. Beizón, Montse, velaquí unha foto dun dos teus grupos preferidos.

VIDA

O outro día conversei con José Manuel Pousada, vicepresidente de Galicia Bilingüe. Pareceume un home intelixente, respectuoso e sensato. Iso non quere dicir que comparta as súas ideas, pero recoñezo que me fixo reflexionar sobre algunhas teimas que me obsesionaron de máis durante os últimos meses. Creo que o problema non é que haxa un alegre grupo de persoas que piden sinaturas na Rúa do Príncipe contra a política lingüística da Xunta. Non serei eu quen asine, pero non cabe dúbida de que están no seu dereito (sempre que amosen algo máis de educación có home de americana clara que me parou a min e que me deu as costas en canto quixen explicarlle a miña opinión). Por outra banda, xa me gustaría a min que todos os políticos aos que se lles enche a boca co asunto da "nosa lingua" falasen un galego tan aceptable coma o do señor Pousada.


O problema, dicía, non provén dese foro tan surrealista no que conviven crucificados e bandeiras republicanas. Por desgraza, o asunto é máis serio: a sociedade galega tomou a determinación de suicidarse, prescindindo dun dos seus maiores sinais de identidade. Tan simple e tan triste como iso. E nin sequera teño corpo para rematar dicindo aquilo de "aínda estamos a tempo" e todas esas trapalladas. Non, creo que xa é tarde. O único que queda é pedir un final digno. Que San Xosé, avogado da boa morte, nos asista. Feliz Día das Letras Galegas!