OPTIMISMO

Antes de que os desconfiados boten a man ao queixo e principien unha longuísima consoante nasal, aclararei que nin coñezo persoalmente a Séchu Sende nin nunca antes lera nada del nin lle debo nin me debe favores de ningún tipo. Digo isto porque son consciente de que somos catro e ao final todo se sabe, e dígoo, sobre todo, porque me gustou moito Made in Galiza e quería deixar constancia do meu entusiasmo sen erguer sospeitas. Non teño a menor intención de me meter a crítico (nin me gusta nin sirvo), pero quero opinar, como simplísimo lector, que me abraiou o xeito lúcido, sereno e divertido que ten Sende de se enfrontar aos asuntos da lingua. Debería ser lectura obrigatoria para os dubidantes e, máis que nada, para os intransixentes.

SENTIDIÑO

Estas imaxes non axudan á convivencia nin á lingua galega nin ao sentido común. Seguro que son bos rapaces, probablemente desorientados por algún exceso hormonal propio da idade. Pero o que conseguiron onte foi converter aos de Galicia Bilingüe (esa curiosa asociación que promove o monolingüismo) en vítimas, case en símbolos da loita pola liberdade.

Estou triste.

Pero non perdo o entusiasmo.

CORDIALIDADE

Este é José María Pérez Álvarez, tamén coñecido como Chesi. É d´O Barco de Valdeorras, traballa en Facenda e gañou xa unha chea de premios literarios. Escribe en castelán e a súa próxima novela titúlase "La soledad de las vocales". Recoñezo que aínda non lin nada del, pero teño intención de facelo o antes posible. De momento, felicítoo moi calorosamente polos seus éxitos e agardo que todos, os de Laíño e mais os de Lestrove, os da proa e os da rella, nos fixemos nel unicamente pola calidade dos textos que publica.

VALOR

Os nosos escritores conviven cunha sombra que sería suficiente para os desanimar definitivamente. Un novelista arxentino ou un poeta francés ou un ensaísta australiano teñen a seguridade de que os seus netos e os netos dos seus netos poderán ler as súas obras na lingua en que foron escritas. Non ocorre o mesmo cos escritores galegos: é probable que dentro de cincuenta ou cen anos xa non haxa galegofalantes. Toda a nosa literatura gardará repouso nas estanterías sen lectores que a gocen ou a maldigan. Será o tempo dos enterradores, dos licenciados en falas moribundas, da música en silencio. Por iso é merecente de aplauso o esforzo dese adolescente que esta noite, mentres todos dormen, escribirá versos de amor na lingua que morre.

Na foto, o mestre Fernández Paz, aínda fonte de auga viva, Deus queira que por moitos anos.